Wiersz „Walka”

Kostki wybite, zdarte łokcie i kolana, 

Podbite oko, rozcięta warga i łuk brwiowy.

Obraz człowieka wraku.

Spokojnie - to tylko Ty po walce.

Nachylasz się nad umywalką, spływająca krew

Smuga jej leci po twej twarzy.

Jesteś z siebie dumny, bo w końcu wygrałeś.

Podnosisz gardę, zaciskasz pięści.

Zaciskasz zęby, bo jesteś zawzięty.

Wiesz, co Cię nakręca.

Kochasz, gdy czujesz krew na rękach.

Lata treningu i ciężkiej pracy.

Setki wyrzeczeń, mnóstwo wysiłku.

Wszystko po to, by stanąć na ringu.

Gong i zaczynasz, wybucha wojna.

Wiosna i lato.

Jesień i zima.

Właśnie się zaczyna!

Nie kibicuje Ci nikt...

Nikt oprócz niej.

Stała dzielnie za kratami klatki,

Obserwując wszystko, 

A gdybyś potrzebował pomocy,

Wparowałaby tam jak tornado.

Toczy wewnętrzną walkę z sobą samą,

Czy wejść tam, czy może zostać za bramą. 

Już chwyta za zasuwkę,

Już otwiera drzwi.

Jednak powstrzymuje ją sędzia.

A co by się stało, gdyby weszła na ring?

Tego nie podają w mediach...

Gwiazdeczka Gosia